GEMERT – Marijn Brouwers zingt Charles Aznavour in de grote zaal van De Eendracht. Hoewel hij in Beek en Donk is opgegroeid stamt hij uit een bekend Gemerts geslacht. Tante Tony was wethouder in de Vrije Heerlijkheid, tante Adrie runt er een buurtsuper?Ik heb hier veel familie wonen, dus het voelt een beetje als thuiskomen?
Als kind droomde hij van Broadway en hij was te zien in het tv-programma Op zoek naar Zorro. Toch is musical niet echt ‘zijn ding’. Liever zingt de Brabantse chansonnier over thema?s die dicht bij hem zelf liggen ?Ik wil vermaken, maar bovenal raken. Ik houd ervan om mooi te zingen én om een verhaal vertellen. Het klinkt misschien hoogdravend, maar zo hoop ik bij te dragen aan het welzijn van de mens. Dat het nu zo goed met me gaat, komt omdat ik nu doe wat bij me past.?
Voor veel van zijn medestudenten op de Kleinkunstacademie was Jacques Brel een lichtend voorbeeld. “Als performer is Brel een fenomeen, maar ik vind hem geen geweldig zanger. Aznavour is briljant als acteur én vocalist. Joost Prinsen, een van mijn docenten op de academie, raadde me al aan om met zijn repertoire aan de slag te gaan. Hij had gelijk. Aznavour past bij mij.”
Brouwers kruipt niet in de huid van de meester. “Eerder in zijn geest. Ik speel geen Aznavour, maar ben en blijf Marijn Brouwers. Een man van 40 die zijn liedjes in het Nederlands zingt. Ik breng een selectie van nummers die me na aan het hart liggen en waarmee ik mij kan identificeren. Die heb ik zelf vertaald. Dat was ‘keimoeilijk’, maar ‘kicken’, omdat het gelukt is. Dat is niet alleen mijn verdienste. De ervaren tekstdichter George Groot heeft over mijn schouder meegekeken en me van advies voorzien.”
Vertalen is voor Brouwers een spel. “La Bohème dwaalde wekenlang door mijn gedachten en bereikte pas zijn bestemming toen ik op een ochtend in de trein zat. Als een puzzel van duizend stukjes waarvan je tijdens het maken even afstand van moet nemen om het grotere verband te kunnen zien.”
Zijn vertalingen vallen in de smaak bij het publiek. ?Voor veel Nederlanders is Aznavour een gevoel. Ze weten nauwelijks waar zijn liedjes over gaan. Aznavour voor het eerst in hun moerstaal horen is voor hen een openbaring.?
In de voorstelling gaat Brouwers in Parijs op zoek naar het geheim van Aznavour. “Om de wereld waarover hij zingt te zien en te bevatten, ben ik daadwerkelijk naar de Lichtstad afgereisd. Ik heb de plekken bezocht, waar hij gewoond, gewerkt, gelachen en geweend heeft. Om een completer beeld hem te kunnen vormen heb ik op internet interviews beluisterd. Zijn uitspraak ‘Ik geloof niet in talent, maar in hard werken’ spreekt me bijzonder aan en is me op het lijf geschreven. Ik weet wat ik wil en rust niet voordat ik mijn doel bereikt heb.”
Als Aznavour is hij dag en nacht met zijn vak bezig. “Het is mijn leven. Mijn bestemming. Al heb ik nimmer het gevoel dat ik er al ben. Naar mijn idee zit niemand op me te wachten. Ik moet mezelf keer op keer bewijzen. Tot ik er bij neerval. Ik mis het comfort dat lui maakt en dat houdt me scherp. Ik heb wel de indruk dat de zaken steeds meer op zijn plek vallen. Regisseur Ruut Weissman heeft al eerder gezegd: Het verbaast mij niet, dat jij dit wil, want jij hebt een oude ziel.”
Marijn Brouwers zingt Charles Aznavour. Zaterdag 3 oktober 2015. De Eendracht Cultuurhuis. Aanvang 20.15 uur. Info en kaartverkoop: www.eendracht-gemert.nl.
Foto's:
