OSPEL – Het is de expeditie naar de oer-Peel meer dan waard. Daar waar vennen en moer nog het landschap bepalen, daar waar je voor één mijl er zeven moet lopen, daar waar de gouden Romeinse helmen voor het oprapen liggen, dáár is een openluchttheater geschapen dat precies past in het plaatje van de Peel.
Door Simon van Wetten
Het zitten op de tribunes is al voor aanvang van de voorstelling een feest. Hoe kun je met vier opengewerkte gebouwtjes, een geit aan een touwtje en een turfstapel een Peeldorp anno vroeger suggereren? De decorbouwers van Weg uit de Peel hebben het fantastisch gedaan. Slechts het paard dat op zeker moment opdraafde, vond een aanvulling nodig. Dat maakte het nóg echter.
De twee procent aan echtheidsgehalte die we nu nog tekort komen, kunt u waarnemen op de foto van de uitverkochte tribunes. Die lijkt bewogen. Dat klopt, want al die mensen zijn bezig met knuttenbestrijding. Knutten? Zij vormen een muggenfamilie uit de orde der tweevleugeligen en ze zijn massaal op deze wereldpremière afgekomen. Al op het pad dat naar de (s)peelplaats leidt, reikt de organisatie antimuggenspul aan het publiek uit. Producent Bas Leenders belooft dat de knutten ons ná de pauze met rust zullen laten. Goeie deal! Hoe dan ook: dit is écht de Peel. Honderd procent.
De voorstelling begint. De details in de verhaallijn vertel ik u niet, want Weg uit de Peel is een titel van schrijver en regisseur Jacques Vriens, en dat boek heeft u waarschijnlijk gelezen, maar meer nog, u moet dit alles zelf gaan zien en vooral beleven. Ja, beléven. Want de zon die achter het bos wegzakt en vervangen wordt door de perfecte halvemaansikkel, de planeet Venus die extra blinkt, de eerste twinkelende sterren, dat alles kijkt neer op een sociaal drama in een Peeldorp. Twaalf uur per dag zwoegen voor een hongerloon, een arrogante en uitbuitende kwal van een landeigenaar, gebrekkige medische zorg op een oude fiets, zuigelingensterfte en de eerste keer dat het woord ‘vakbond’ valt. De grootgrondbezitter, de pastoor en de veldwachter vormen het machtsblok dat omver geduwd zou moeten worden. De schoolmeester staat aan de zijde van het Peelvolk, maar is voorlopig een roepende in de oneindigheid van de Peel.
Hoofdpersoon Janneke – schitterende rol van Dimphy Claessens – zorgt ervoor dat we ons als publiek kwaad maken over al dat onrecht, zeker ook omdat juist bij haar de pastoor de gevolgen van het celibaat niet onder controle kan houden. Janneke is uiteindelijk degene die weg wil uit de Peel, en gegeven de omstandigheden kun je haar dat niet kwalijk nemen. De meest markante scène is tevens van een ongekende vrolijkheid, wanneer zowel het circus als de kermis dit Peeldorp aandoen. Zelfs de nonnen komen een kijkje nemen, en verschieten tot ver onder hun kap van kleur als de spreekstalmeester de aanwezigheid van een mevrouw met drie borsten aankondigt. En het meest markante moment is ná de voorstelling, zelfs ná het ovationele applaus. Als we teruglopen naar de bewoonde wereld klinkt, door de stilte van de Peel, vanuit het tentendorpje van de acteurs en crew een luid gejuich. Terecht. Ze kunnen met z’n allen trots zijn.
Ik heb de naam van één actrice genoemd. Ik zou graag die andere ruim zeventig spelers en figuranten, en ook het enorme team erachter, bij naam willen noemen. Dat gaat niet. Maar u gaat wel. Toch? Naar de resterende voorstellingen in Ospel, komende donderdag tot en met zondag, of straks in juni in de buurt van Natuurpoort de Peel in Deurne, of in september in de nabijheid van Vredepeel én ook op Grotel, tussen Gemert en Bakel. Koop dan het souvenirboek. Dat vormt een prima herinnering aan een opmerkelijk project. En alle namen staan erin. Ook die van producent Bas Leenders, de enige theatermaker ter wereld die anderhalf biljoen knutten zover kan krijgen dat ze ná de pauze niet meer terugkomen.
Voor alle info: www.weguitdepeel.nl
Foto's:
One Response on “Wereldpremière midden in de Peel”