GEMERT – De droom om in het buitenland een nieuw bestaan op het bouwen, had ook voor Zuzana Blummel (36) in een nachtmerrie kunnen eindigen. Veertien jaar geleden verhuisde ze van Slowakije naar Nederland. Het was een sprookje, waarvan het happy end steeds verder uit zicht raakte. Anders dan schrijnende voorbeelden uit het tv-programma Ik Vertrek heeft haar verhaal wel een positieve wending genomen. ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’ gloort daarom aan de horizon van de Gemertse Wassenaarstraat.
Door Marcel Bosmans
In 2006 maakte ze voor het eerst kennis met haar huidige woonplaats “Het jaar daarvoor had ik een vakantievierende familie uit Nederland ontmoet, die bij toeval in mijn dorp was verzeild. Er was direct een klik. Nadat ik ze wegwijs had gemaakt in Slowakije, beloofden ze het jaar daarna terug te komen en me mee terug te nemen voor een vakantie in Brabant. Ik was direct onder de indruk van Gemert. Ik vond het schattig en knus: net een LEGO-dorpje met gezellig lachende en vriendelijk zwaaiende poppetjes. Ik raakte ik gesprek met een Nederlandse jongen en werd verliefd. We kregen een langeafstandsrelatie die uitmondde in een huwelijk. We trouwden in Slowakije en in 2009 trok ik bij hem in. Al snel bleek dat er weinig terecht kwam van de gouden bergen die hij mij beloofd had. Hij had zich heel anders voorgedaan, dan hij werkelijk was. Ik voelde me opgelicht en besefte dat ik te naïef was geweest. Toch weigerde ik op te geven. Ik wilde dat het tussen ons ging werken. Nederland moest voor mij een succes worden. Om te kunnen slagen moest ik zelf het heft in handen nemen. Van hem hoefde ik niks te verwachten.”
Werk
“Ik had een opleiding in toeristisch ondernemen gevolgd en enkele jaren als hotelreceptioniste en als inkoper bij een metaalbedrijf gewerkt, dus naar Slowaakse maatstaven was mijn Engels behoorlijk goed. Dat heeft me geholpen bij het vinden van een baan in Nederland. Ik kwam in dienst bij een internationaal opererende machineproducent in Bakel, maar als gevolg van de economische crisis moesten er mensen uit en werd mijn contract niet verlengd.”
Taal
“Ik had ondertussen wel mijn certificaat Nederlands behaald. Ik ben vrijwel direct na mijn verhuizing naar Gemert met taallessen begonnen. Ik ben een sociaal mens en praat graag met anderen. Ik vind het ook belangrijk om te begrijpen wat er gezegd wordt. Zowel in je privéleven als professioneel kan goede communicatie het verschil maken. Je moet elkaar kunnen verstaan.”
Dieptepunt
In dezelfde periode werd ze zwanger. Haar zoon werd in 2013 geboren. “Als ouders waren we superblij en trots, maar het bracht ons helaas niet dichter bij elkaar. Twee jaar later was de scheiding een feit. Toen moest ik weer op nul beginnen. Ik pakte alles aan om maar niet van anderen afhankelijk te zijn: schoonmaken, magazijnwerk. Het magazijn in Helmond was een hel. Collega’s mochten bijvoorbeeld niet met elkaar praten en pauzes hadden we niet of nauwelijks. Dat was echt een dieptepunt. Ik speelde zelfs even met de gedachte om terug te gaan naar mijn geboorteland, maar dan had ik mijn geluk boven dat van mijn kind moeten plaatsen en dat wilde ik niet. Ik kon het niet over mijn moederhart verkrijgen om hem zo ver van zijn vader vandaan te laten opgroeien.”
Dave
“Op dat kruispunt kwam Dave in ons leven. Eigenlijk hebben we elkaar gered. We kwamen allebei uit relatie waarin we veel hadden meegemaakt. Het vertrouwen in onszelf en de medemens had daardoor een forse knauw gekregen. Allebei waren we op zoek naar een bondgenoot, die je onvoorwaardelijk steunt en waarop je een leven lang kunt bouwen. Die met je praat en naar je luistert. Oprecht aandacht voor je heeft. Die je de ruimte geeft en stimuleert om jezelf te blijven ontwikkelen. Wij hebben onze partner gevonden en zijn er voor elkaar. Dave is mijn man, mijn held en grootste supporter.”
Tattoo
“Van hem heb ik ook mijn eerste tattookitje gekregen. Hij wist dat ik graag tekende en wilde ook een tattoo van mijn hand op zijn lichaam. Ik was in shock toen ik het cadeautje had uitgepakt. ‘Ben je helemaal gek geworden?’ Ik had zelf geen tattoos, laat staan ontworpen of gezet. Het prikkelde me wel. Ik begon filmpjes op YouTube te bekijken, wat schetsen te maken en op sinaasappels te oefenen. Dat ging steeds beter en beviel zo goed, dat ik er meer mee wilde gaan doen. Een vakopleiding is er niet in Nederland. Je moet het in de praktijk, bij een tattoostudio leren. Die zitten vaak niet te wachten op stagiairs. Begeleiding kost veel tijd en de bijkomende kosten, denk aan gebruik van materialen, zijn relatief hoog. Voor kleine bedrijven die niet direct op zoek zijn naar een extra kracht of opvolger, loont het dan niet om iemand in de leer te nemen.”
Tekenen
“Er zijn wel studio’s die talentwedstrijden uitschrijven. Je kunt dan voorbeelden van je werk, op papier of op de huid, insturen. De eerste waaraan ik meedeed won ik niet. Ik was dus blijkbaar nog niet goed genoeg. Dus ging ik dag en nacht tekenen en nog meer tutorials (online lesvideo’s, red.) volgen om mezelf te verbeteren. Ik ontwikkelde me vooral in het foto- of hyperrealisme, beelden die bijna niet van echt te onderscheiden zijn. Een van de bekendste tattoostudio’s van Brabant bleek daar juist naar op zoek te zijn. “
Jeroen
“Voor mij was het een ideale plek om ervaring op te doen. Na de tweede lockdown ging het bedrijf in sterk afgeslankte vorm verder. Voor echte specialisten, zoals ik, was geen plek meer. Dat was toen een teleurstelling, maar achteraf is het een zegen gebleken. Ik zit nu echt op mijn plek. Sinds twee jaar ben ik tattooartist in de studio van Jeroen Jeagers. Ik ben daar heel goed opgevangen door Jeroen en zijn partner Josefien. In mijn vrije tijd teken ik daarnaast in opdracht portretten.”
Emotionele waarde
“Op dit moment heb ik alles bereikt, wat ik wilde bereiken. Ik ben gelukkig met mijn gezin en haal veel voldoening uit wat ik doe. Het is heel bijzonder dat iemand een kunstwerk op zich draagt dat door jou gemaakt is en heel dankbaar als het echt van betekenis is voor de drager. Een portret van familielid of huisdier heeft een grote emotionele waarde. Als diegene overleden is, kan het ook troost bieden op helpen bij de verwerking. Dan is het echt een monumentje. Een voorrecht om te mogen doen”
Doorgeven
“In de toekomst hoop ik ook tekenlessen aan anderen te geven. Dan kan ik mijn kennis ook weer doorgeven aan de volgende generatie en mijn lichaam nog wat jaren sparen. Je rug, handen en polsen krijgen namelijk best veel te verduren in dit werk, dus ik zie mezelf op mijn 60eniet meer fulltime in de studio staan. “
Gunnen
Slowakije mist ze niet. “Ik voel me Nederlands. Hier ben ik volwassen geworden. Als ik daar ben, wil ik meestal weer snel naar huis. De bossen en bergen van de Lage Tatra zijn prachtig, maar de mentaliteit van de mensen spreekt me minder aan. Gemertenaren gunnen elkaar meer. Als iets lukt zijn ze blij voor je. Vinden ze dat er iets moet veranderen, dan houden ze niet bij klagen, maar zetten ze er zelf de schouders onder. Zo ben ik ook. Zelfs in het donkerste weer ga ik naar op zoek een sprankje licht. Ik zie altijd een uitweg en blijf als een tank doorrollen.”
Leeg vel
“Mijn advies voor mensen die net als ik in het buitenland een bestaan willen opbouwen: vergeet een stukje van jezelf. Als constant blijft denken aan je wat je achterlaat, dan blijf je in de herinnering leven. Iets ontstaat uit het niets. Je begint altijd met een leeg vel.”
Foto: Zuzana Blummel.
Foto's:
