Onze zoon emigreerde naar USA, zelf waren we ook enkele jaren daar. Je ziet het overal gebeuren: Je stapt in het vliegtuig en je bent daar. In de jaren 1940-50 emigreerden ooms en tantes naar Canada, Brazilië, Australië, Nieuw Zeeland……zij vertrokken per boot met ’t vooruitzicht van hard werken, zuinig zijn, taal leren, de weg vinden, aanpassen, met als enige contactmogelijkheid met de familie in Nederland: ’n pak luchtpostpapier.
Nóg jaren eerder deden mijn ouders en grootouders iets wat daar veel op leek. Ze vertrokken naar een ontginningsdorp in de Peel als echte pioniers met eveneens het vooruitzicht van hard werken, zuinig zijn, improviseren etc. De woeste Peelgrond werd ontgonnen en met weinig hulpmiddelen vruchtbaar gemaakt. Een zegen dat de eerste kunstmest net uitgevonden was. Onderkomens voor mens en dier werden gebouwd, ’n dorp met de meest elementaire voorzieningen ontstond.
Ik beschouw mijn ouders en grootouders eigenlijk ook als echte emigranten. Goed en wel gesetteld kwamen ze in de Tweede Wereldoorlog terecht. Het huis waar ik opgroeide werd gebouwd in 1930, het woongedeelte werd herbouwd ná de oorlog en het schuurgedeelte, na ’n brand, in 1951. Wat een aaneenschakeling van uitdagingen! De manier van leven van mijn ouders heeft mij geleerd om te werken voor wat ik hebben wil, verantwoordelijkheid te dragen en vooral blij te zijn met wat ik aan (vooral niet-materiele) rijkdommen heb.
Met mij eens ?
Margriet
Foto's:
