MILHEEZE – Hij is afkomstig uit De Rips en werkt daar nog steeds. Hij woont in Gemert, maar brengt een flink deel van zijn tijd door op de achtkantige beltmolen Laurentia aan de Hoberg in Milheeze. Gerry Verwegen is met hart en ziel mulder.
Geloof je?
Ik geloof in de goedheid van de mensen, ondanks alles wat er om ons heen en in de wereld gebeurt. Uitzonderingen bevestigen maar al te vaak de regel, maar ik haal uit de ontmoetingen met mensen positieve energie.
Wat is je grootste deugd?
Het als vrijwilliger werken op de Laurentia. Ik was altijd al geïnteresseerd in molens, maar toen ik ooit op Gemert Mert met de mensen in het kraampje van de Molenstichting aan de praat raakte, is de weg naar het molenaarschap begonnen. Mijn leerschool was De Bijenkorf op d’n Elding, ik heb met goed gevolg het examen afgelegd op een molen in Best. Meteen daarna zei Mares Veheijen, al z’n leven lang mulder op de Laurentia: “Ik word ouder, kom hier maar werken.” Ik heb niet al te lang nagedacht, het is immers een prachtige molen.
Wat is je grootste zonde?
Misschien is het wel een zonde als je bij jezelf niet echt een zonde kunt aanwijzen. Dat heeft te maken met mijn rustige aard. Als je ontvlambaar en impulsief bent, dan kom je wellicht wat eerder tot woorden of daden die als een zonde worden beschouwd.
Wat koester je het meest?
Naast mijn vrouw, de kinderen en mijn kleinkind – de tweede is onderweg – is dat toch die molen. Het is een passie, je offert elke zaterdag op, maar het voelt absoluut niet als een opoffering. Als ik op de molen bezig ben, dan voel ik me goed, dan ben ik in mijn element. Dit eeuwenoude ambacht geeft me de kans mijn hoofd leeg te maken.
Wat stuit je het meest tegen de borst?
Het ik-gevoel. Dat heeft tegenwoordig helaas de overhand. Ik kies voor het wij-gevoel. Als je dát uitstraalt, dan is dat voor iedereen het beste, voor degenen waarmee je leeft, optrekt, werkt of op de molen ontvangt, en ook voor jezelf. Dan ontstaat die positieve energie waar ik het al eerder over had.
Waar kun je heimelijk van genieten?
Helemaal boven in de kap van de molen, dat is mijn stekkie. Dáár komen de krachten de molen binnen, daar wordt wind omgezet in beweging en dan lééft de molen. En dan naar beneden afdalen, ook zoiets moois. Dan heb je de hele molen weer even in beeld gehad. Op zo’n moment kun je je oprecht gelukkig voelen. Ik durf het te vergelijken met de emotie wanneer je je pasgeboren kleinkind in de armen houdt, alhoewel dat natuurlijk toch nog wat verder gaat.
Van wie kun je nog wat leren?
Van Mares. Er is geen betere leermeester dan hij. Mares is hier in het molenaarshuis van de Laurentia geboren en vervolgens getogen op de molen. Hij is recent naar het dorp, naar Bakel verhuisd, maar op de zaterdagen is hij vrijwel altijd present.
Achter welke deur zou je wel eens een kijkje willen nemen?
Het zal geen verrassing zijn: achter de deuren van molens. Zo hebben we een heel aparte molenas. We zijn dankzij een molenaar uit Zoutelande te weten gekomen waar die as vandaan komt. Uit Giessen-Oudebenedenkerk, uit molen De Kraak.
Met wie zou je wel eens een weesgegroetje willen bidden?
Ik heb tijdens het mountainbiken een hartstilstand gehad, in november 2020. Bij de Esperloop tussen Bakel en De Mortel ging het helemaal mis. Het is daar een stille plek, maar toevallig reden er ook twee ruiters en er liep een groepje wandelaars. Zij zijn meteen begonnen met reanimeren. Ik herinner me van het gebeuren uiteraard niets, maar heb later de namen van vier van mijn redders achterhaald. Maar ik zou ze graag allemáál willen bedanken.
Heb je verder nog iets op te biechten?
Ja. Wacht niet met een hobby tot je met pensioen bent, het kan al veel eerder een hoop vreugde in het leven brengen.
Foto's:
