Twintig (!) partijen doen in Noord-Brabant mee aan de verkiezingen voor Provinciale Staten. In de Tweede Kamer zitten zestien verschillende fracties en in de Eerste Kamer dertien. Als we in dit tempo doorgaan hebben we in mum van tijd weer een directe democratie.
We lijken steeds minder behoefte te hebben aan volksvertegenwoordigers en steeds meer aan persoonlijke politieke assistenten die voor ons exclusief moeten gaan shoppen om strikt datgene binnen te halen wat onze sterk gefragmenteerde en puur individuele deelbelangen dient. Lukt dat niet, dan zijn we boos of teleurgesteld. We huren dan weer een andere assistent in of lopen voortaan met een wijde boog om de politieke winkel heen.
Hoe komt het toch, dat we steeds minder het algemene belang zien?
Ligt het aan de algoritmes op sociale media die ons 24/24 voeden met onze voorkeuren en met de meningen van mensen die er net zo over denken, waardoor we constant bevestigd worden in ons eigen (on)gelijk?
Zien we door al het ‘fake news’ de bomen in het bos niet meer staan,? Of komt dat laatste toch echt door A. de stikstof of B. door onze niet aflatende zucht naar biobrandstof, soja voor onze vegasnacks of weer een extra IKEA-kast om onze uitdijende collectie zelfhulpboeken en STAP-cursussen in te stallen?
Rust er op zoveel zaken een maatschappelijk taboe, dat we het onderlinge debat steeds meer uit de weg gaan, om maar niet gecancelled te worden? Of zijn we zo woke geworden dat we ons allemaal slachtoffer voelen als de ander zich niet aanpast aan ‘mijn’ belang en dat van ‘mijn’ groep? Willen we tegelijk minderheid en meerderheid zijn?
Gaan we, net als Amerika en andere grootmachten, vol voor zwart en wit, waarbij wij alleen goed zijn en zij slechts slecht? Waarbij we niet met, maar over elkaar praten en zoveel mogelijk gescheiden levens leiden. Met onze eigen Goden, scholen, clubs, tv-zenders en internetfora.
Begrijpen we elkaar daardoor steeds minder, omdat we niet meer weten wat er in de ander omgaat? Staan we daardoor steeds minder open voor de mening van een ander?
Komt het, omdat we steeds vaker in elkaars vaarwater zitten? Omdat we steeds minder ruimte en beschikbare basisbehoeften met steeds meer moeten delen? Waarbij de een steeds meer heeft en de ander steeds minder, maar wel steeds meer verlangt?
Hebben we de neiging om iedere tegenslag in het leven zo uit te vergroten, dat ieder tikje als een dreun wordt ervaren en we ons constant uit het veld laten slaan?
Krijgen we zoveel prikkels op ons afgevuurd dat de processors in onze hoofden alleen maar data aan het verwerken zijn en daardoor meer reageren, dan acteren?
Of zijn we toch nog in staat om het belang van samen in te zien, omdat de geschiedenis aantoont (‘geen fake news’) dat we alleen echt niet redden. De toekomst zal het uitwijzen. Excuses om niet te gaan stemmen zijn er genoeg. Er zijn ook redenen om het wel te doen: voor jezelf, voor elkaar.
Marcel
