Gemert-Bakel staat stil bij een jaar oorlog in Oekraïne: ‘Wanneer is deze verschrikking voorbij?’
In Beeld GEMERT-BAKEL – Een jaar oorlog. Een jaar! Zolang is het alweer geleden dat het naïeve idee dat oorlog voortaan een buiten-Europees verschijnsel was geworden, als een zeepbel uiteen spatte. We konden een jaar geleden nog lang niet alle consequenties van de Russische inval in Oekraïne voorzien. Die gevolgen blijken immens. Uiteraard eerst en vooral voor het Oekraïense volk, maar óók voor Russische jonge kerels en hun families, óók voor degenen die plots de energierekening niet meer konden betalen, óók voor… Hoe dan ook, op 24 februari werd op het Ridderplein in Gemert stilgestaan bij een jaar oorlog, hier niet eens zover vandaan.Door Simon van Wetten
De herdenking werd georganiseerd door de Rotaryclub Gemert-Bakel/Laarbeek, onder de titel ‘Gemert luidt de klok voor Oekraïne’. En daar begon de bijeenkomst ook mee; de klokken van de oude Sint Jan weerklonken over het plein, waar een flink aantal belangstellenden zich had verzameld aan de voet van de twee masten met – halfstok – de vlaggen van Oekraïne en Nederland. Ook de Militaire Veteranen Gemert-Bakel waren sterk vertegenwoordigd en er werden blauw-gele badges uitgereikt. Wethouder Wilmie Steeghs heette iedereen welkom, met speciale woorden en aandacht voor de Oekraïense aanwezigen. Na een minuut van stilte benadrukte de wethouder dat vrede en veiligheid nooit vanzelfsprekende zaken zijn, dat maken de gebeurtenissen van 24 februari 2022 en alles wat zich daarna ontrolde wel duidelijk. De volksliederen van Nederland en Oekraïne werden onder begeleiding van het carillon gezongen, terwijl de vlaggen nu in top werden gehesen. Mykhaylo Chuhay, afkomstig uit Krementsjoek aan de Dnjepr, vertelde over die dag, nu een jaar geleden. “Ik werd wakker van de sirenes en ook omdat de telefoon ging. Maar veel mensen werden nooit meer wakker. Ik wilde meevechten, helpen mijn vaderland te verdedigen, maar ik ben de 60 gepasseerd en werd om die reden tot drie keer toe geweigerd. Zelf vind ik me nog jong genoeg om voor het moederland te strijden. In september ben ik mijn familie nagereisd, hier naar Nederland. We vinden het geweldig wat jullie allemaal voor ons doen. Dank, dank, voor al jullie hulp.”
Democratie en vrijheid
Antoon van Schaijk, voorzitter van de Rotaryclub, vertelde over de beweegredenen om de herdenking te organiseren. “Het is een manier om aan al die mensen die haard en huis moesten verlaten en nu hier zijn, onze solidariteit te tonen. En bovendien, de oorlog raakt ons allemaal. Democratie en vrijheid, dat is een groot goed, dat willen we onderstrepen.” Van Schaijk nodigde vervolgens iedereen uit voor een kop koffie of thee in de refter van Nazareth. Daar werd nagepraat, niet alleen over de oorlog, maar ook over wat de toekomst gaat brengen.
Verdriet
Dymphy Fimerius liet er foto’s zien van haar toen nog jonge moeder Katherina, opgegroeid in Sumi in Oekraïne. Trots wees zij aan: “Kijk, hier zie je mijn moeder in een kuuroord in Odessa. Zij sprak vijf talen, tolkte aan het eind van de Tweede Wereldoorlog her en der en is zo in Nederland terecht gekomen. Tja, dat Odessa, je wilt niet weten hoe die stad er nu aan toe is. Sinds 24 februari vorig jaar huil ik, hardop of diep van binnen. En het schiet maar niet op. Wanneer is deze verschrikking voorbij?” Foto’s: Marcel Bosmans (foto 1 t/m 14) en Huub van Asten (overig).
