Internos stuurt je met goed gevoel de Paasdagen in: Jesus Christ Superstar in Handel

HANDEL - Ontvangst in De Bron, met z’n allen door een erehaag oversteken naar de Onze Lieve Vrouwekerk. Als het publiek eenmaal in de kerkbanken gezeten is, betreden in het wit geklede apostelen het voorportaal en dragen het grote, verlichte kruis à la The Passion door de middenpad naar voren. Een gewijde, stille tred, begeleid door stemmige orgelmuziek. Vooraan in de kerk wordt het kruis rechtop gezet en omhoog getakeld.

Door Simon van Wetten

Jesus Christ Superstar. Kijken naar de film, luisteren naar de fantastische songs. Lange tijd was het bij ons thuis vaste gewoonte om daar de Paasdagen mee in te luiden. En ziet, afgelopen vrijdag was het weliswaar nog geen Goede Vrijdag, maar wel een heel goeie vrijdag, want die oude, bijna vergeten traditie herleefde op een meeslepende manier. En ook nog live! Dit dankzij de nieuwste productie van Muziekgroep Internos in Handel. Het verhaal van het lijden en sterven van Jezus is eigenlijk heel eigentijds, zeker in de vorm waarin Internos het aloude relaas over het voetlicht bracht. Via een klank- en lichtspektakel en dankzij voortreffelijk gezongen nummers uit zowel de film als toepasselijke Nederlandstalige hits, werd het goede én het slechte in de mens verwoord en uitgebeeld. De live-band, de organist en de verteller (J.C. himself) maakten de beleving compleet.

De kruisdragers keren zich naar het publiek. Ze dragen zonnebrillen uit het jaar nul. De dames-vocalisten komen binnengerend, enthousiast op weg naar de vreemde figuur te midden van de dragers. De Messias, gekleed in een jas met een nepbontje, staat klaar om bewonderd te worden. Kleurige lichtbundels tasten het plafond van de kerk af. J.C., J.C. would you die for me? De Verlosser beklimt het preekgestoelte, het zingende volk kijkt naar hem op.

Heel goed uitgebeeld zijn de twijfels. Als Jezus die heeft geuit, holt hij de kerk uit, om even later leunend op elke kerkbank weer terug te komen, duidelijk oververmoeid. “Ik ben zo moe, ik wil slapen. Misschien zie ik de antwoorden wel in mijn dromen.” En wat later: “Ik kan aan al die ellende in de wereld toch ook niets doen?”

Het passieverhaal ontrolt zich verder. Bij het laatste (?) avondmaal is Jezus blijkbaar niet uitgenodigd. “Jullie missen mij niet eens!” En wederom verlaat de Heiland - niets menselijks is hem vreemd - boos de kerk. Eenmaal terug, ineengedoken, wanhopig, volgt de opbeuring door de apostelen. Bij hun enthousiasme zit iets aarzelends. Ook zij twijfelen kennelijk. Af en toe neemt het orgel het over van de band, soms spelen ze samen. Mooi, die wisselwerking.

Regisseur Robert Snel bewandelt voor het eerst het pad van de regie, en zet meteen stevige stappen. De door hem ingebouwde knipoog naar de moderne tijd komt goed over. Vooral de vondst om het Judaslied door een vrouw te laten zingen, is heel verfrissend. Ik bedoel er verder niets mee, don’t get me wrong.

Ecce Homo, ziet de mens. Nee, de doornkroon, de spotmantel, de gesel, het dragen van het kruis en de kruisiging zien we niet. Het menselijke in Christus is al ruimschoots getoond. Er wordt vaak de vraag gesteld of het lijden en sterven van Jezus wel zin heeft gehad. Als je de vijfentwintig minuten van het 8-uurjournaal weer achter de kiezen hebt, dan lijkt die overpeinzing meer dan terecht. Maar als je het lijdensverhaal in het midden van het minuscule stipje dat ‘Handel’ heet zó krijgt voorgeschoteld, dan kun je – godsdienstfanaat, atheïst of iets er tussenin – toch weer met ietsepietsje meer vertrouwen dat het óóit goed komt de Paasdagen in. En met Internos zelf zít het al goed.