Mien en Tonnie trouwden in twee etappes: diamanten paar Smits-Maas bleef samen jong in Gemert

GEMERT - In twee etappes getrouwd. Eerst op 27 maart 1963 voor de wet, daarna op 3 april 1964 voor de kerk. “En dat laatste,” aldus een stralende Mien Smits-Maas, “dát telde. Zeker in die tijd. Dus dat gaan we vieren.” Haar man Tonnie is het helemaal met haar eens.

Door Simon van Wetten

Aan het huwelijk ging een verkeringsperiode van zes jaar vooraf. Op de trots getoonde kopie van de originele trouwakte, vorig jaar door burgemeester Van Veen aan het toen al - volgens de burgerlijke kalender - diamanten stel overhandigd, staat dat Tonnie destijds 25 jaar was en lasser-bankwerker. “Ik woonde toen nog in Beek en Donk, maar werkte in Gemert bij Verhagen.”

En Mien? “Ik ben een echte Gímmerse. Geboren op het Binderseind, opgegroeid in de Oudestraat en later in de Dr. Kuijperstraat. Ik was 27 jaar toen we trouwden. Kijk, bij mij staat in die trouwakte: ‘zonder beroep.’ Zonder beroep? Ik poetste bij kapper Vogels, bij café Verhappen, bij dokter De Beer en bij gemeentesecretaris Van den Broek. Maar poetsen was blijkbaar geen beroep.”

De klik tussen die twee, wellicht overstemd door de muziek, vond plaats in een feesttent op het Ridderplein, met de kermis van 1958. Was het liefde op het eerste gezicht? Tonnie bevestigt dat nog een fractie eerder dan Mien. “Ik vroeg haar toen ten dans en heb haar naar huis gebracht. En zo is onze verkering begonnen. Of het bij onze ouders een probleem was? Nee hoor, ik kom uit een gezin van elf kinderen, bij Mien hadden ze er twaalf, we konden denk ik wel gemist worden.”

In de verkeringstijd zagen Tonnie en Mien elkaar twee keer per week. Mien: “Tonnie werkte naast z’n baan zaterdags bij een groenteman in Beek en Donk. Hij liep dan met de gruuntes alle wijken af. En als ie daarna naar Gemert kwam, dan nam ie altijd fruit mee.” U ziet, een gezonde basis voor het huwelijk. Dat werd eerst in het gemeentehuis voltrokken, zodat een huis kon worden gekocht in de Mgr. Den Dubbeldenstraat. Toen dat helemaal klaar en ingericht was, kon er écht getrouwd worden. “We hadden in die zes jaar verkering hard gewerkt en goed gespaard.” En Mien voegt nog toe: “En toen we eenmaal getrouwd waren, deed ik ook nog thuiswerk. Iets met moertjes en keilboutjes die vastgedraaid moesten worden. En Tonnie oberde tussendoor bij d’n Hap.”

Er werden twee zonen geboren, Hans en Petro. Inmiddels zijn er ook vijf kleinkinderen. “De oudste is al 31 jaar. En ’t skonne, alles en iedereen woont in Gemert.”
Tonnie voetbalde in een grijs verleden in Sparta 1. “Maar m’n grootste hobby was altijd vissen, tot en met wedstrijden aan toe. Net als ons pap, die zat ook de hele dag aan het water. En nu m’n zoon Hans en kleinzoon Marco óók.”
Mien gaat héél vaak kienen. “Pure ontspanning. M’n zoon roept af, Tonnie deed dat ook ooit, maar nou kient ie mee. En mee en dan winnen we iets. Alleen, d’n Hap stopt. Nou ja, we zoeken wel een andere kienplek. Zolang ik het nog kan zien, want ik heb wat problemen met m’n ogen.”

Na 58 jaar zijn Tonnie en Mien anderhalf jaar geleden naar een appartement in Ruijschenbergh verhuisd. Mien: “Dat verhuizen was flink werken, want ik heb altijd veel aanbiedingen gekocht, maar dat ging dan niet op en kwam in stapels op zolder terecht. Och, het was efkes wennen, maar we wonen hier fijn en nog zelfstandig. Ik kook zelf nog.”

Elke dag maken de twee samen een wandeling, met een rollator en Tonnie ook nog met een sigaar. “Die loop ik dan achterna, want binnen roken, dat doe ik niet.” Het feest wordt gevierd met de broers en zusters plus aanhang van beide kanten, “en daarna gaan we uit eten met de kinderen en kleinkinderen.” Mien is 87, Tonnie 85. “Maar zo voelen we ons niet.” Tonnie: “Nee, als 18.” En na een korte stilte: “Af en toe.”